Een visser in dop
Geboren in "Lutje Loug" en "getogen" in Oostwold.
Mijn naam is Harm Engberts en vanaf mijn derde jaar heet ik onofficieel Ammie. Na 80 jaar, niets meer aan veranderen, anders wordt het een warboel.
Toen ik 8 jaar was kreeg ik interresse in al wat leeft en bloeit in het water. Het begon met salamanders- en met een 'bonenstok' stekelbaarsjes vangen.
Op mijn achtste jaar, oorlogsjaar 1943, kreeg ik van een oude buurman een gele bamboehengel van 3.5 meter lang. Het snoertje werd gemaakt van naaigaren, de dobber was een keine kurk met een lucifer er doorheen en de vishaak was een krom gebogen naaispeld. Mijn vader had nooit gevist en ik moest zelfs alles uitvinden.
Het nabije viswater was het Koediep en het haventje van Oostwold.'U begrijpt het al', met die gebogen speld dat werd niks. Gewoon een worm aan het naaigaren geknoopt en de stekelbaarsjes beten zich er aan vast.
Bij winkel Wezeman in Oostwold kon je wat vishaakjes kopen. Na lang zeuren mocht ik dan 2 paling haken kopen.
Mijn eerste gevangen paling was een geweldige belevenis, maar bij 'thuiskomst was de teleurstelling groot want mijn moeder kon er niks mee en de paling moest terug naar het Koediep.
Voor, en de eerste jaren na de oorlog, werd er uitsluitend gevist met bamboehengels van voor de oorlog. De lichtgele hengel was 5 meter lang en de donkerbruine japanner met koperen insteek buizen was ongeveer 7 meter lang. Dit waren toendertijd zware hengels.
Na de oorlog werden ook enige aluminium- hengels gebouwd maar dat was slechts van korte duur.
Omstreeks de jaren 50 kwam de splitcanehengel op de mark. Die werd gemaakt van tocinhout. Dit hout kwam uit het Tokinmeer, een gebied in het zuiden van China. Tot zover mijn eerste kennismaking, als kind zijnde, met het vissen in het Koediep en de na-oorlogse hengelbouw. Over de ontwikkeling van de hengelbouw is nog veel te vertellen.
AMMIE